ต้องเล่าให้ฟังก่อนว่า ประมาณเดือนกันยายน 2552 ผมรู้จักวัดจากการเปิดเคเบิลทีวีที่บ้าน เปิดช่องนี้ช่องนั้นก็ไม่มีอะไรดู จู่ก็มาเจอพระรูปหนึ่ง เทศน์ไม่เหมือนพระรูปอื่น ท่านเทศน์ดีมาก เข้าใจ ปกติผมเป็นคนชอบอ่านหนังสือธรรมะอยู่แล้วด้วยแล้วก็เข้าใจในธรรมะของพระพุทธเจ้าแต่ไม่เหมือนที่คนทั่วไปเข้าใจผมไม่ชอบการปลุกเสกพระ ผมไม่ชอบที่พระสักยันต์เต็มตัว ผมเข้าใจว่าทำมาก ปลื้มมาก ได้บุญมาก และอื่นๆอีก แต่พระรูปนี้ท่านสอนให้คนไม่อิ่มในบุญเพราะบุญนำสุขมาให้ บุญทำให้มีอุปกรณ์ในการสร้างบารมี ผมชอบและก็เริ่มนั่งสมาธิตามหลักวิชชาธรรมกายเกือบทุกคืน และติดตามงานบุญของทางวัดทางDMC ในวันอาทิตย์ ผมหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ตเกี่ยวกับวัดพระธรรมกาย การบูชาข้าวพระ คุณยายอาจารย์ ก็เจอสารพัดข้อมูล ผมจึงลังเล และพอดีว่าผมมีโอกาศไปกราบแม่ชีทศพรที่บ้านผมนับถือมากๆเพราะท่านดูอดีตได้ คนแน่นศาลาทุกวันที่วัดพิชัยญาติ(ลองดูในyou tubeได้ครับ)ผมก็ถือโอกาศถามท่านเกี่ยวกับวัดพระธรรมกาย ท่านว่า "ดี ไปเลย" ผมก็เลยหมดความสงสัย ศึกษาไป นั่งสมาธิไป ตื่นมาตักบาตรทุกวัน
จนในที่สุดวันหนึ่งที่ผมถือศีล8 ประมาณเดือนตุลาคม ผมก็เห็นดวงธรรมภายในที่สว่างเหมือนตาเห็นในวันที่สองที่ผมถือศีล8 ดวงชัดสว่างเหมือนตาเห็น และผมก็ทำใจหยุดใจนิ่งบ่อยๆ ร่วมบุญกับทางวัด สร้างองค์พระ
ผมนั่งสมาธิบ่อยมาก จนในที่สุดเมื่อคืนนี้เอง ผมนั่งสมาธิสักพัก โดยใช้วิธีนึกถึงบุญที่ทำมา และระลึกถึงเสียงหลวงพ่อธัมมชโยสอนนั่งสมาธิ ผมนิ่งมากที่กลางกาย ผมรู้สึกเหมือนอยู่กลางอวกาศโล่งๆ ทันใดนั้นผมก็เห็นแสงสว่างที่เย็นมาก ผมก็นิ่งๆต่อไป ผมเห็นยอดเกศบัวตูมใสเด่นเหมือนในบทสรรเสริญพระธรรมะกายเลยครับ ต่อมาก็เห็นทั้งองค์ ตอนนั้นผมนึกในใจว่า "ธรรมกายมีจริง" องค์พระก็ขยายออกไป ผุดต่ออีกองค์หนึ่งผมก็นึกในใจว่า "นี่หนอ วิชชธรรมกาย" และตอนที่องค์พระจะผุดต่อองค์ต่อมาผมก็ปีติจนไม่นิ่ง เพราะอยากโทรไปบอกแม่ ผมจึงหลุดออกมา แล้วผมก็ตั้งสติต่อว่าควรทำอย่างไรต่อดี ผมจึงตั้งจิตแผ่เมตตาให้บิดา มารดา เทวดา และสรรพสัตว์ เสร็จแล้วก็โทรไปบอกคนนั้น คนนี้
ทุกคนครับ ขณะที่ผมเห็นองค์พระธรรมกายภายในนั้น มันปลื้มปีติไม่เหมือนที่เราปลื้มเวลานึกถึงบุณน่ะครับ ผมมีปืติสุขแบบที่ผมใช้คำว่า "หอมกรุ่น"
ต่อไปนี้ผมยืนยันได้ว่าธรรมกายนั้น มีจริง ผมตัดสินใจตามมหาปูชนียาจารย์ไปดุสิตบุรีแล้วครับ (ผมจะเปลี่ยนจาก "ดาวดึงส์เทพบุตร" เป็น "ดุสิตาเทวบุตร")
อนุโมทนาครับ
เรื่องเล่าจาก DMC Ch.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น